از امام صادق علیه السلام روایت است که حضرت در برخى از کتابها چنین خوانده است که خداى تبارک و تعالى مى فرماید: سوگند به عزت و جلالم و بزرگوارى ام و بلندى من بر عرشم که آرزوى هر که را چشم آرزویش به مردم است با نومید نمودنش قطع مى کنم و در نزد مردمان جامه ذلت بر او مى پوشانم و او را از نزدیکى خودم به کنار مى زنم و از فضل خود او را دور مى کنم . آیا در سختى ها چشم آرزویش به غیر من دوخته مى شود در حالى که سختى ها به دست من است و آیا به غیر من امید دارد و با فکر خود در غیر مرا مى کوبد در حالى که کلید درهاى بسته به دست من است و درگاه من به روى هر که مرا بخواند باز است ؟ پس کیست که در حادثه اى چشم آرزویش به من دوخته بوده و من او را از آرزویش جدا کرده ام ؟ و کیست آنکه در بلاى سختى به من امید بسته و من امیدش را از خود بریده ام ؟ من آرزوهاى بندگانم را در نزد خود نگه داشته ام و آنان به نگهدارى من راضى نیستند و آسمانهایم را از فرشتگانى که تسبیح من خسته نمى شوند پر کرده ام و به آنان امر کرده ام که درهاى بین من و بندگانم را نبندند با این وجود بندگانم به گفتار من اعتماد نمى کنند. آیا کسى که مصیبتى از از مصائب من بر او وارد شده نمى داند که هیچ کس غیر من نمى تواند آن را بر طرف کند مگر بعد از اینکه من اجازه دهم ؟ پس چه شده است که او را مى بینم که از من غافل گشته است ؟ با جود و بخشش خودم چیزى را که از من درخواست نکرده است به او عطا کرده ام سپس آن را از او گرفته ام پس او بازگشت آن را از من نخواسته و از غیر من آن را درخواست مى کند، آیا در مورد من مى پندارى که منى که پیش از درخواست عطا مى کنم اگر از من درخواست شود سائل خود را اجابت نمى کنم ؟ آیا من بخیل هستم که بنده ام مرا بخیل پندارد؟ آیا جود و کرم از آن من نیست ؟ آیا عفو و رحمت به دست من نیست ؟ آیا من محل برآورده شدن آرزوها نیستم ؟ پس چه کسى به جز من آرزوها را قطع مى کند؟ آیا من محل برآورده شدن آرزوها نیستم ؟ پس چه کسى به جز من آرزوها را قطع مى کند؟ آیا آرزو کنندگان از اینکه به غیر من چشم آرزو بسته اند نمى ترسند؟ پس اگر همه اهل آسمانها و زمین من آرزو کنند و من آرزوى همه را برآورده سازم از ملک من به اندازه ذره اى کم نمى شو و چگونه ملکى که من متولى و متصدى آن هستم کم مى شود؟ پس اى تیره بختى باد بر نومیدان از رحمت من و اى تیره بختى باد بر کسى که مرا عصیان کند و مراقبت من نباشد.