هفت کس هستند که خداوند آنها را در سایه لطف خود قرار می دهد ،

در روزی که سایه ای جز او نیست :

پیشوای دادگر

جوانی که در بندگی پروردگار پرورش می یابد

کس که قلب او با مسجد پیوسته است تابار دیگر به سوی آن باز گردد

کسانی که یکدیگر را برای خدا دوست دارند بامحبت گردهم آیند وبا

محبت متفرق شوند

کسی که زن زیبای صاحب مقامی او را به گناه دعوت کند و او بگوید من

 از خدا می ترسم

کسی که انفاق نهانی می کند به طوری که ذست راست او از انفاقی

 که دست چپ او کرده آگاه نمی گردد !

و کسی که تنها به یاد خدا می افتد و قطره اشکی از گوشه های

چشم او سرازیر می شود .   

گاهی اوقات بین این همه آدمهای جور واجور تنها می مونی وهیچ کس

 نیست که بتونی حرف های دلتنگی رو براش باز گو کنی . توی این

لحظات سنگین می شنوی آواز دلتنگی رو که میگه :

با گوشه گرفتن درمان نشود غم

برخیر و به پا کن شوری تو در عالم

تو که عزلت گزیده ای غم دنیا چشیده ای

                    زطبیعت چه دیده ای تو

تو که غمگین نشسته ای زجهان غیر گسسته ای

                    به چه مقصد رسیده ای تو

و می مونی تنها تنها تنها و همراهی نداری جز یک دل دردمند که تنها

گناهش انتظار کشیدن و دعوت از سوی توست هنوز نمی دانم چه هدیه ای به ارمغان

 بیاورم چه بگویم تا شایسته چون تویی باشد کمکم کن . توی این

لحظات دلتنگی و سکوت کمکم کن تا یاد بگیرم آنچه را که تو دوست

داری از زبانم بشنوی . ذکر یا الله

پرمعنی ترین کلمه مااست آن رابه کارببر. سازنده ترین کلمه گذشت است آن راتمرین کن. سرکش ترین کلمه هوس است با آن بازی نکن. بی رحمترین کلمه تنفراست ازبین ببرش. خودخواهانه ترین کلمه من است خطش بزن. ناپایدارترین کلمه خشم است آن رافروببر. بانشاط ترین کلمه کاراست به آن بپرداز. بازدارنده ترین کلمه ترس است باآن مقابله کن. پوچ ترین کلمه طمع است آن را بکش. و عمیقترین کلمه عشق است به آن ارج بده